“HET DOEL WACHT NOG STEEDS OP MIJ.”
Naar school in Nederland.
In dit blog spreek ik met Fereshta Akbar, 31 jaar en afkomstig uit Afghanistan. Fereshta is 15 jaar als ze naar Nederland komt. Het gezin (moeder en vijf kinderen) wist niet dat vader nog leefde totdat het bericht kwam dat hij als vluchteling in Nederland zat. In 2005 werd het gezin met vader herenigd.
Door een lichamelijke beperking gebruikt Fereshta de rolstoel wanneer ze lang moet staan of lopen. In Afghanistan blijven vrouwen binnen en runnen het huishouden. Toen Fereshta in Nederland kwam, viel ze van de ene verbazing in de andere: vrouwen die fietsen, vrouwen die autorijden, enz. Het gezin paste zich snel aan in Nederland.
Na een tijdje mochten de kinderen naar school. Fereshta vond dit zeer bijzonder en interessant klinken. Ze was nieuwsgierig en wilde dolgraag leren lezen en haar naam leren schrijven. Vanwege haar beperking ging ze naar de praktijkklas van de mytylschool in Eindhoven. Er waren nog andere kinderen uit haar land maar die kon ze niet verstaan want zij spraken geen Pasjtoe, de taal waarmee Fereshta is opgegroeid.
In de klas voelde Fereshta zich al snel veilig en de juffrouw stimuleerde haar om te praten en contact te leggen met andere kinderen. Haar vader is betrokken en altijd aanwezig tijdens oudergesprekken op school. Omdat je maar tot je 20ste op de mytylschool mag blijven moest Fereshta na vier jaar weg. Fereshta vroeg aan haar docent wat ze hierna kon gaan doen. Nu ze geproefd had van school, wilde ze verder leren. Haar docent gaf aan dat haar Nederlands te zwak was om ooit een diploma te kunnen behalen. Hij adviseerde haar om naar de dagbesteding te gaan. Fereshta had geen idee wat dit inhield en is bij de dagbesteding gaan kijken Toen wist ze dat ze daar niet heen wilde gaan.
Knokken voor het MBO 4 diploma
Deze ervaring maakte Fereshta strijdbaar en ze ging, gesteund door haar ouders, haar eigen koers bepalen. Haar moeder vertelde haar dat er meer opleiders zijn en ging Fereshta op zoek naar een een vervolgopleiding. Ze kwam terecht bij AKA (voorloper Entree) van ROC Ter AA in Helmond. AKA bood maatwerk zodat de opleiding beter aansloot bij de behoeftes van Fereshta, want Fereshta houdt van cijfertjes. Fereshta liep stage bij EHAD personenvervoer waar ze kilometers moest tellen. Fereshta sloot AKA positief af en had haar eerste diploma op zak. Haar docent had haar al aangemeld voor niveau 2 wetende dat Fereshta graag verder wilde gaan studeren.
In twee jaar sluit Fereshta succesvol twee mbo opleidingen op niveau 2 af, administratie en secretarieel. En ze gaat door naar het mbo niveau 3 bij Summa (ROC Ter AA bood destijds alleen een niveau 4 opleiding in deze richting aan). In eerste instantie werd Fereshta afgewezen omdat ze een intake-opdracht niet op tijd af ronde, men haar Nederlands te zwak vond én omdat ze vanwege haar beperking geen stageplek zou kunnen vinden. Fereshta zocht contact met de docent van ROC ter AA en hij regelde dat er een doorstroomcoach mee ging naar Summa om nogmaals het gesprek aan te gaan. Tijdens het gesprek blufte Fereshta dat ze op één dag een stageplek zou vinden. En dat is gelukt! Ze benaderde het bedrijf het bedrijf waar haar zus werkt (Thuiszorg Samen Verder in Helmond), en was hier welkom om stage te komen lopen op de administratie.
Helaas zakte Fereshta voor het examen rekenen waardoor ze het eerste jaar niet behaalde. Beleid van Summa was dat studenten niet mochten doubleren, ze zou van school af moeten. Ook nu weer liet Fereshta het er niet bij zitten. Ze wist de teamleider te overtuigen dat ze een tweede kans verdiende. En die kans heeft ze gekregen en gegrepen. Door hard te werken, had ze binnen twee jaar het diploma op zak. Doorstromen naar mbo 4 was geen vraag maar een logisch vervolg. De overstap van niveau 3 naar 4 is minder zwaar en binnen twee jaar had Fereshta diploma nummer vier op zak.
Met hulp van het UWV verder met HBO
Daarna ging ze naar het HBO bij Fontys en volgde de opleiding Finance & Control. Aangenomen zonder moeite, een keuze zonder twijfel. Maar het ging mis. Vanaf dag één voelde Fereshta zich niet op haar gemak. Ze werd onzichtbaar voor docenten en medestudenten. Ze stelde geen vragen en scoorde alleen maar onvoldoendes. Na vier maanden stopte ze met de opleiding. Wat er toen misging, kan ze tot op de dag van vandaag niet duiden.
Omdat Fereshta een Wajong uitkering krijgt, werd ze al snel benaderd door het UWV met de vraag wat ze ging doen. Fereshta wist het niet en bleef thuis zitten, zeer teleurgesteld vooral in zichzelf. Na twee jaar werd ze door Monique van der Vleuten, een nieuwe adviseur bij het UWV, benaderd en kreeg ze dezelfde vraag wat ze wilde gaan doen: werken of studeren. Ook stelde Monique de vraag of ze Fereshta daarbij kon helpen. En dat wilde Fereshta wel. Fereshta kwam al snel tot de conclusie dat ze verder wilde gaan studeren. Het UWV gaf aan bereid te zijn dit te bekostigen mits Fereshta gemotiveerd was[1]. Om dit aan te tonen kreeg Fereshta de opdracht om een motivatiebrief te schrijven. En haar motivatie was doorslaggevend voor de consulenten van het UWV.
Een prachtig verhaal waarin de ouders opkomen voor Fereshta, andere paden durven in te slaan, denken in oplossingen en Fereshta goed voor zichzelf weet op te komen en doelgericht haar pad vervolgt. Maar ook pijnlijk om te moeten horen dat een professional iemand kan maken of breken.
Fereshta start in september 2022 met de opleiding tot accountant bij Associate Degree. Ze vindt het spannend omdat dit ook bij Fontys is waar het eerder mis ging. Maar ze heeft veel vertrouwen in de toekomst.
Kun jij ook hulp gebruiken?
Wil jij ook aan de slag met je eigen loopbaan en kun je daar ondersteuning bij gebruiken? Vraag een gesprek. Wij kunnen je helpen en onze hulp is gratis.
Vraag een gesprek aan![1] Het UWV heeft de vraag van Fereshta bij het Regionaal Mobiliteit Team neergelegd en van daaruit wordt de opleiding bekostigd.
